گفت و گو با پروانه معصومی:

باید دغدغه های معلولین را بر طرف کنیم

براین باور هستم که سینما می تواند به معلولان برای روایت قصه هایشان کمک کند.

سینما و رسانه های تصویری می توانند در تغییر نگرش افراد جامعه نسبت به معلولان بسیار موثر باشند و جشنواره هایی چون جشنواره بین المللی فیلم پرواز  به عنوان یک جشنواره پیشرو می تواند به مرور از لحاظ فرهنگی برای تغییر نگرش افراد جامعه نسبت به توانمندی های معلولان قوانینی را وضع کند. البته گرچه این یک نظریه است اما می توان این تغییر رفتار را به امید آنکه منجر به تغییر نگرش شود، قانونمندکرد.

به نظر من نگرش‌ها، عقاید و برخوردهای غلط جامعه با افراد دارای معلولیت سبب عدم شکوفایی توانمندی آنها می شود وتغییر نگرش می‌تواند سبب آگاهی و ارتباط معنادار بیشتری میان افراد دارای معلولیت با افراد دیگر جامعه شود.

همانطور که می دانید وسایل ارتباط جمعی می‌توانند ابزار موثری برای ایجاد فهم بیشتر و تغییر تدریجی و نتیجه بخش در طرز تلقی عمومی نسبت به افراد دارای معلولیت باشند به ویژه اگر قصه های روایت شده  واقعی و براساس زندگی حقیقی معلولین ساخته شود.

به همین دلیل برگزاری جشنواره هایی مانند فیلم پرواز بسیار ضروری و مهم است زیرا انگیزه مضاعفی را در معلولان برای زندگی و خلق کردن به وجود می آورد و از سویی دیگر مردم نیز می توانند از این طریق با دست آوردهای تازه معلولین در بخش های مختلف آشنا شوند.

براین باورم همه ما برای بازگرداندن معلولین به یک زندگی عادی  مسوولیت داریم  و می توانیم با امید دادن وشناساندن توانایی های این افراد به خودشان و جامعه، کاری کنیم که این عزیزان محدودیت های خود را به فرصت بدل کنند. من نقاشان بسیاری را می شناسم که بدون داشتن دست و  به واسطه پاهای خود تصاویر  زیبایی را خلق می کنند. به هرحال باید معلولین را دید ،دغدغه های آن ها را شناخت و بر طرف کرد.

بر اساس پیمان نامه جهانی حقوق کودکان، حق هر کودک معلولی است که از تمامی امکانات زندگی برخوردار شود. باید به چنین کودکانی بیشتر توجه شود و هیچ کس حق تحقیر آنها را ندارد.

معلولیت در فیلم های مختلفی به تصویر کشیده شده است. در بسیاری از این فیلم ها تنهایی و نحوه برخورد خانواده و جامعه با چنین افرادی نشان داده می شود.  در چند سال گذشته نیز فیلم های زیادی در این حوزه ساخته شده اما من فکر می کنم پرنده کوچک خوشبختی یکی از ماندگارترین فیلم هایی ست که به موضوعاتی از این دست پرداخته است.

برای دومین مرتبه تاکید می کنم برای تغییر نگرش جامعه نسبت به توانمندی های معلولین باید نخست فرهنگ سازی ومیان آنها و دیگر افراد جامعه  ارتباط موثر ایجاد کرد. نباید بگذاریم معلولین به خاطر مشکلاتی که دارند منزوی شوند باید به آن ها برای حضور در جامعه کمک کنیم و از آن ها کمک بگیریم. چرا که به یقین آنها نیز در بسیاری از موضوعات به ویژه از لحاظ روانی و عاطفی توانایی هایی چون دیگر افراد دارند و  می توانند در خیلی از مسائل یاری مان کنند.

در پایان ازخانواده هایی که از فرد معلولی  در خانه نگهداری می کنند می خواهم صبور باشند، هرچند کار آن ها خیلی سخت و دشوار است اما می بی تردید خدای مهربانی ها زحمات شما را شاهد است و این تلاش  بی پاداش نخواهد بود.